Występują one również, zależnie od składu badanej próbki, w charakterystycznych temperaturach i interwałach temperatur. Analizę różnicową termiczną wykonuje się za pomocą specjalnej aparatury, składającej się przeważnie z pieca grzewczego i dwóch pojemników na próbki oraz układu termopar połączonych różnicowo z wzmacniaczem elektronowym i rejestratorem lub galwanometrem. W jednym z pojemników umieszcza się substancję termicznie obojętną, tj. nie wykazującą żadnych efektów termicznych przy ogrzewaniu. Do tego celu stosuje się przeważnie czysty prażony tlenek glinowy lub tlenek magnezowy. Do drugiego pojemnika wprowadza się rozdrobnioną i badaną próbkę. Końcówki spoin termopar bezpośrednio stykają się z substancją obojętną i badaną próbką. Ogrzewanie prowadzi się wg. krzywej prostoliniowej z szybkością 20°C/min. Termopary połączone w układzie różnicowym wskazują różnicę temperatur pomiędzy substancją obojętną i bad aną. Gdy temperatura badanej próbki jest niższa od temperatury substancji obojętnej, świadczy to o występowaniu efektu endotermicznego, gdy wyższa – efektu egzotermicznego. Przebieg efektów termicznych po odpowiednim wzmocnieniu siły elektromotorycznej termopar jest rejestrowany przez urządzenie samopiszące (galwanometr) w postaci różnicowej krzywej termicznej na której występują maksima odpowiadające efektom egzotermicznym i minima odpowiadające efektom endotermicznym. Na podstawie kształtu uzyskanej krzywej i temperatur, w których występują dane efekty termiczne, można przeprowadzić identyfikację składu mineralnego badanej próbki. [patrz też: oznaczenia na mapie geodezyjnej, euro plast, zagospodarowanie skarpy ]
Powiązane tematy z artykułem: euro plast oznaczenia na mapie geodezyjnej zagospodarowanie skarpy